Խորհեք անգլիացի քննադատ և բանաստեղծ Ջոզեֆ Ադդիսոնի (1672-1719) խոսքերի շուրջ։
Երբ ես նայում եմ մեծագույն մարդկանց գերեզմաններին, իմ մեջ մահանում է ամեն մի նախանձ. երբ կարդում եմ գեղեցկուհիների տապանագրերը, կիրքը մարում է. երբ տեսնում եմ ծնողների ցավը որդու շիրիմի մոտ, սիրտս սեղմվում է կարեկցանքից. երբ ես տեսնում եմ իրենց` ծնողների գերեզմանները, հասկանում եմ տառապանքի ողջ ունայնությունը նրանց համար, ում մենք էլ ենք շուտով հետևելու. երբ ես տեսնում եմ, թե ինչպես թագավորները հանգչում են իրեն գահընկեց անողների կողքին, երբ ես տեսնում եմ, թե ինչպես կողք-կողքի հանգչում են գաղափարական հակառակորդները, կամ սուրբերը, ովքեր իրենց վեճերով ու քննարկումներով շիկացնում էին այս աշխարհը, ես թախիծով ու զարմանքով եմ մտորում մարդկության կյանքում մրցակցության, հակառակությունների ու վեճերի մասին: Երբ ես կարդում եմ շիրմաքարերի վրայի տարեթվերը, որոնցից մի քանիսը փորագրվել են երեկ, մյուսները` վեց դար առաջ, ես մտածում եմ այն Մեծ Օրվա մասին, երբ մենք` այժմ ապրողներս, բոլորս միասին կդառնանք Ժամանակակիցներ:
(Стивен Кови, Семь навыков высокоэффективных людей, Москва, 2007 стр. 102)
Կրկին կարդացեք և խորհեք մեջբերված խոսքերի շուրջ։
"Когда я смотрю на могилы великих людей, всякая зависть умирает во мне; когда я читаю эпитафии красавицам, страсть затухает; когда я вижу горе родителей у могилы сына, сердце сжимает сострадание; когда я вижу могилы самих родителей, я сознаю всю тщетность скорби по тем, за кем и мы вскорости последуем; когда я вижу, как короли лежат рядом с теми, кто свергал их, когда я смотрю, как бок о бок покоятся бывшие идейные противники или праведники, раскалывавшие этот мир своими раздорами и дискуссиями, – я с грустью и удивлением думаю о ничтожности соперничества, распрей и раздоров в жизни человечества. Когда я читаю даты на могильных камнях, одни из которых высечены вчера, другие шесть столетий назад, я думаю о том Великом Дне, когда мы – живущие ныне – все вместе станем Современниками".
(Стивен Кови, Семь навыков высокоэффективных людей, Москва, 2007 стр. 102)
